Klimalı otobüste yapılan Varanasi-Agra arası yolculuk hepimize hafif bir ateş ve kırıklık bıraktı... Döndüm bu fotoğrafa baktım. İçindeyken ne büyük görünen çaresizliğin aslında bir yanılsama olduğunu fısıldıyorum kendime. Şükrediyorum. Şükredin. Kocaman dünyanın içinde minicik bir noktayız, görünmez bir toz zerresi... Parçası olduğumuz bütünün kendini çok önemli sanan taneleriyiz. • Ufak bir kırgınlık bile şefkat aratıyor insana. "Nasılsın?" diyen, alnını alnına dayayıp ateşine bakan, elini uzattığında tutacağını bildiğin kişilerle yolda olmak şimdi daha da anlamlı. İyi ki Beste, Aslı... 🙏🏼🙏🏼🙏🏼 Ve hatırlıyorum yine. Yalnızlık da var hayatta. Yalnız baş etme, yalnız mücadele etme, dımdızlak bir yalnızlık... Ve o da güzel, o da üstesinden gelinir, o da şifasını ve şefkatini bütünden alabilir. Yazmak için hasta olmasaydım keşke ama bu sefer böyle olsun... Her daim kulağımızda "all is well" olsun, her an öyle olamasa bile... Namaste